Fundacja „Ocalić od zapomnienia” z niecierpliwością oczekiwała na moment otwarcia Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej Centralnego Muzeum Włókiennictwa. Parterowy drewniany dom przy ulicy Łódzkiej nr 7 miał zostać zagospodarowany na pracownie Muzeum Papieru i Druku.
Budynek został przeniesiony z ulicy Żeromskiego w Łodzi. Od 1985 roku zamieszkiwany był przez różnych lokatorów, których historie życia jak miało się później okazać, kierowały do nas w poszukiwaniu własnych wspomnień. Po renowacji i gruntownych naprawach, w marcu 2010 roku, dom oddano do dyspozycji Muzeum Papieru i Druku i zyskał on miano Domu Papiernika. Tak jak planowaliśmy, powstało tu kilka pracowni i galeria. Na parterze znajduje się pracownia papieru czerpanego, w której można wykonać własnoręcznie papier oraz poznać tajniki jego składu i proces powstawania. Drugie pomieszczenie gromadzi zbiór narzędzi i maszyn introligatorskich z końca XIX i początku XX wieku. Jest to miejsce, w którym wykonuje się różnego typu oprawy introligatorskie kultywujące warsztat i rzemiosło sprzed kilkudziesięciu lat. Dalej znajduje się pracownia drukarska. Kaszty z czcionkami i ręczne maszyny drukarskie, zapach farby drukarskiej i terpentyny… I wreszcie galeria, w której zaproszeni goście – artyści, przyjaciele „muzeum”, wielcy pasją i wyobraźnią eksponują swoje prace. Dom żyje tysiącami odwiedzających go ludzi…
Myślę, ze warto jest w tym miejscu przedstawić kilka informacji na temat budynku, w którym mieści się Dom Papiernika. Jak wcześniej wspomniałam został on przeniesiony z ul. Żeromskiego 68 w Łodzi.
Dokładny opis budynku sporządziła pani Anna Nierychlewska podając następujące dane: „jest to drewniany dom zbudowany w konstrukcji szkieletowej, na rzucie prostokąta o wymiarach 16,23 x 9,86 metrów. Dom jest niepodpiwniczony, parterowy z użytkowym poddaszem, przekryty wysokim dwuspadowym dachem. Więźba dachowa drewniana. Rzut parteru symetryczny, dwutraktowy z przechodnią sienią. Elewacja frontowa jest 7-osiowa, tylna 5-osiowa, natomiast elewacje szczytowe są w kondygnacji parteru ślepe, w partii poddasza zaopatrzone w 2 prostokątne okna. Główne wejście prowadzące do budynku jest zadaszone, wejście tylne – osłonięte wiatrołapem w konstrukcji drewnianej, przekrytym dwuspadowym dachem. Elewacje szalowane deskami w układzie poziomym, deski profilowane. Otwory okienne i drzwiowe prostokątne, stolarka drewniana. Okna parteru zaopatrzone w płycinowe okiennice. Ściany wewnętrzne, za wyjątkiem murowanych i tynkowanych ściany poprzecznych, drewniane, pobielone. Pierwotnie były one pokryte trzciną i tynkowane. Przy montażu obiektu w skansenie zrezygnowano z ich tynkowania, aby odsłonić pierwotną konstrukcję budynku. Stropy drewniane (pierwotnie także tynkowane na trzcinie), podłogi drewniane na legarach. Schody na piętro w sieni – jednobiegowe, drewniane, policzkowe, wsparte na murowanej ścianie poprzecznej. Zachował się interesujący detal architektoniczny w postaci drzwi wejściowych zdobionych kutą kratą o motywach roślinnych ozdobnych nad którymi znajduje się przeszklonego zadaszenie o konstrukcji metalowej. Budynek ten stanowi przykład domu rzemieślniczego charakterystycznego dla zabudowy Łodzi przemysłowej przełomu XIX i XX w.”